Bad Boys

Eén van de dingen die me in mijn fanfic schrijven stoorden, was de slechterik. Ik had echt géén goede slechterik. Goed slecht, dat wel. Maar niet goed geschreven. Zonder een motivatie, behalve steeds machtiger worden.

En ik houd van goede slechteriken. Van veel grijs in de verhaallijn, dat ze des te dramatischer maakt.

Bert lacht me altijd uit met Mesmeron, omdat ik hem als slechterik voor 170.000 woorden in twee verhalen heb meegesleurd en eigenlijk geen idee heb hoe je zijn naam moet uitspreken (met of zonder ‘s’ dus)

Jongens toch, ik zal je wat vertellen: Voldemort spreek je uit zonder de “t”. Op zijn Frans. Dat was toch het mentale plan van J.K. Rowling. Ze heeft het getwitterd. Misschien spreken de Fransen het zelfs effectief zo uit. Alleen de rest van de wereld niet.

Harry Potter is één van mijn grote liefdes (de boekenreeks dus, niet het personage! Snape forever!). Dus ik zeg dit met de nodige omzichtigheid: Ik vind Voldemort niet zo leuk. Ik denk dat Grindelwald, de slechterik uit Fantastic Beasts, oneindig veel interessanter wordt.

Voldemort is gewoon slecht. Punt.

Mesmeron is ook gewoon slecht. Punt. En nog eens veel minder sappig geschreven ook. Maar goed, eigenlijk zijn dat niet de slechteriken waar ik graag naar kijk of over lees. Omdat ze saai zijn. Er is geen hoop op een kentering. Het is iemand om te verslaan en daar houdt het op.

Mijn protagoniste probeerde Mesmeron, te kopiëren en verloor daar zichzelf bijna in. Haar strijd om niet dezelfde kant op te gaan was eigenlijk het ware verhaal dat ik wilde vertellen.

Maar omdat ik Mesmeron niet leuk vond, bracht ik ook niet graag tijd met hem door. Ik begon personages uit te werken en liet hem zo lang mogelijk aan de kant. Ooit wil ik toch een spannende plot. Dus van tijd tot tijd ben ik wel eens met hem bezig. Operation upgrade Mesmeron.

“Het zou bijvoorbeeld een verslagen Galliër kunnen zijn die zogezegd aan haar kant staat en haar dan verraadt.”

Dat was dus niet mijn idee, maar een suggestie van iemand anders. En het brak mijn hart in 1000 stukjes voor mijn kleine meisje, want met dat verhaalidee stond ze echt 100% alleen. Exit Phyllis. Enter the evil witch.

Maar ik had dus nog ergens een dode vriend van haar liggen waarvan ik toch al spijt had dat ik hem had afgemaakt. Problem solved. En ik had ergens in een verhaal van toen ik 16 was nog een Galliër met een vies karakter, en een slechte druïde undercover in zijn dorp.

Daar kon ik dus mooi mee aan de slag. Half het dorp uitgemoord. Druïde de ogen uitgestoken (totaal noodzakelijk, want plot….). Galliër volledig kapotgeslagen, zodat ik één van mijn helers tien jaar  ouder moest maken omdat ze eigenlijk de enige was die dat nog kon oplossen.  Wauw, een link tussen het heden en het verleden!

Tot zover het goede nieuws. Ik vernietig namelijk niet graag Galliërs, dus natuurlijk heb ik medelijden gekregen ergens onderweg. Ondertussen zit zijn verhaal al zo vol met smullerig grijs dat zo licht is geworden als witte was op leeftijd. Nog een portie Dash en hij is gered.

Einde van het verhaal: ik zit weer met een slechte, slechte, slechte slechterik en het enige wat veranderd is, is dat hij geen ogen meer heeft.

Slechteriken, ik haat ze. Allemaal.

P.S. De slechterik van dienst heet ….dus niet langer Mesmeron. Mesmer is vanaf vandaag een school. En dat spreek je uit met een S. Ik heb gezegd.